Πλάτων Δρακούλης - Τροφή και εξέλιξις
Καθ’ ὅλας τὰς πιθανότητας ὁ λόγος δι’ ὃν τρώγοµεν εἶνε διὰ νὰ ἀντλύσωμεν ἐκ τὶς τροφὴς χημικόν τι στοιχεῖον ζωτικότητος ὅπερ ὁ ὀργανισμός, φαίνεται ἀπαιτεῖ. Τί πρᾶγμα εἷνε αὐτὸ τὸ στοιχεῖον δὲν γνωρίζομεν. Γνωρίζομεν µόνον ὅτι εἶνε στοιχεῖον ζωτικότητος, ἴσως ὀξυγόνον, ἴσως ἄλλο τι. Τὸ βέβαιον εἶνε ὅτι τὸ στοιχεῖον αὐτὸ ὑπάρχει εἷς ὅλας τὰς οὐσίας ἃς καλοῦμεν τροφάς. Ἀφομοιοῦντες τὰ τρόφιμα εἷς τὸ σύστημα ἀντλοῦμεν τὸ ἐν αὐτοῖς στοιχεῖον ζωτικότητος. Οἱ µέγιστοι τῶν χημικῶν καὶ βιολόγων ἀσχολοῦνται εἷς τὴν ἀνεύρεσιν συνδυασμοῦ δίδοντος τὸ ἀπαιτούμενον πρὸς ἄντλησιν ζωτικὸν στοιχεῖον ἐν ὄγκῳ ὡς οἶόν τε μικρῷ, καὶ δὲν ὑπάρχει αμφιβολία ὅτι οἱ ἐρευνηταὶ οὗτοι θὰ εὕρουν τὸ ζητούμενον. Χημική τις Βιομηχανία θὰ ἀναγκείλῃ ἡμέραν τινὰ ὅτι κατώρθωσε νὰ ἐξαγάγῃ ἐκ τῆς ἀτμοσφαίρας καὶ ἐκ τοῦ ἐδάφους τὸ ζωτικὸν στοιχεῖον ὅπερ ὁ ὀργανισμός µας πεινῶν ἐπείγεται νὰ ἀντλήση ἀπὸ τὰς σάρκας τῶν ζώων καὶ ἀπὸ τὰς ἵνας τῶν φυτῶν.
Τὸ κρέας οὐδὲν ἄλλο εἶνε ἢ μάζα φυτικῶν οὐσιῶν καὶ μέχρι τινὸς ἀνταποκρίνεται εἷς τὸ στάδιον τῆς ἐξελίξεως εἷς ὃ εὑρίσκεται ὁ ἄνθρωπος, ἀλλ᾽ ἡ περαιτέρω φάσις τῆς ἀνθρωπίνης ἀναπτύξεως ἐπιβάλλει ἔρευναν τρόπου τροφῆς καταλληλοτέρου φυσιολογικῶς καὶ ἀνθρωπινωτέρου ἠθικῶς. Ἡ νέα συνείδησις ἐξανίσταται ὁλόκληρος κατὰ τῆς ἰδέας τοῦ σφάζειν ἔμψυχα ὄντα χάριν τροφῆς, καὶ τὸ αἴσθημα τοῦτο ὠρίμασεν ἵκανῶς ὥστε νὰ καθιστᾶ ἐπὶ μᾶλλον καὶ μᾶλλον δραστηρίαν τὴν ἐξερεύνησιν τοῦ ζωτικοῦ στοιχείου, ἐντὸς ὅσῳ τὸ δυνατὸν ἐλαχίστης µάζης. Ἐν τῷ μεταξὺ τούτῳ χιλιάδες τινὲς ἀνθρώπων ἐκ τῆς ἠθικῆς ἀριστοκρατίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἀντελήφθησαν ὅτι τὸ ἀπαιτούμενον πρὸς ἄντλησιν ζωτικὸν στοιχεῖον εὑρίσκεται καὶ εἰς τροφὰς μὴ συνεπανοµένας σφαγἠν. Αὐτοὶ εἶνε οἱ πρόδρομοι τῆς νέας συνειδήσεως ἥτις θὰ καταστήσῃ μετ’ οὒ πολὺ ἀδύνατον τὴν κρεοφαγίαν ἐκ λόγων βδελυγµίας διὰ τὸ ἀποτρόπαιον αὐτῆς καὶ παρὰ φύσιν. Τότε ἀκριβῶς θὰ συμπέση ἡ ἀνακάλυψις τοῦ ζητουµένου στοιχείου. Αἱ ἀνακαλύψεις φαίνονται συμπτώσεις, ἀλλ᾽ εἶνε πράγματι λίαν λελογισμέναι, διότι τὸ ἀνθρώπινον γένος πάντοτε εὑρίσκεται εἷς µεταβατικὴν κατάστασιν ἀπὸ τοῦ χθαμαλοῦ εἰς τὸ ὑπέρτερον, ἕκαστον δὲ βήμα πρὸς τὰ ἄνω ἀπαιτεῖ ἐπιτακτιχῶς λεπτότερον βαθμὸν διαίτης, καὶ ἐπειδὴ πᾶσα ἐπιτακτικὴ ἀπαίτησις τῆς προϊούσης ἀνθρωπίνης φύσεως, κατ᾽ ἀνάγκην ἱκανοποιεῖται, ἀφοῦ ἐν τῷ σύμπαντι ὑπάρχει ἀνεξαντλητος πηγἡ ἱκανοποιοῦσα πᾶσαν χρείαν, ἀναφύονται αἱ ἁρμόδιαι συνθῆκαι οἱονεὶ ἀπροσδοχήτως καὶ τὰ ἀποτελέσματα αὐτῶν ὁμοιάζουν ἄλλοτε πρὸς συμπτώσεις καὶ ἄλλοτε πρὸς κατορθώματα μιᾶς φυλῆς ὴ ἑνὸς ἀτόμου.
Ἐν συμπεράσµατι, φυσιολογικῶς καὶ χημικῶς εἶνε ἀδιάφορον πόθεν ἀντλεῖται τὸ ζωτικὸν στοιχεῖον, οὗ ἔχει ἀνάγκην ὁ ὀργανισμός, ἠθικῶς δὲ καὶ κοινωνιολογικῶς εἴνε ἀποτρόπαιον καὶ ὀπισθοδρομικὸν νὰ ἀντλῆται ἀπό τὰς σάρκας τῶν ἐμφύχων ὅντων. Καλλιτεχνικῶς, τί βαρβαρότερον ἑνὸς ὀρθοδόξου πολυτελοῦς γεύματος; Τί δὲ γοητευτικώτερον τοῦ ἁπλοῦ λιτοῦ φαγητοῦ τοῦ συνισταµένου ἐξ ὑγιῶν προϊόντων τῆς Γῆς, εὐκόλως παρασκευαζοµένου καὶ ἐν ἀληθεῖ εὔφροσύνῃ τρωγοµένου; Ὁ ἄνθρωπος εἶνε ἀναμφιβόλως καρποφάγος, ὄχι κυρίως χορτοφάγος, καὶ δὲν ἔχει οἱοσδήποτε ἡμῶν ἢ νὰ ἐπιδοθῇ εἷς τὴν παραγωγὴν καὶ ἀνάπτυξιν τῆς µεγίστης ποικιλίας τῶν καρπῶν καὶ τῶν καρύων, ἀσπαζόμενος βίον ἁπλότητος, ἵνα ἴδη ὅτι ὀλιγίστη εἶνε ἡ ποσότης τῆς τροφῆς ἢν ἆπαιτεῖ καὶ οὐχὶ ἐπιμόχθως θὰ τὴν ἐπετύγχανεν ἀντλῶν αὐτὴν ἀπὸ τοῦ ἐδάφους διὰ τῶν χειρῶν του, καὶ ζῶν ἐν στενῇ συναφείᾳ πρὸς τὴν φύσιν, ἀντὶ νὰ ἄκρωτηριάζῃ ἑαυτὸν ψυχικῶς ὑπὸ τὸ κράτος τοῦ συναγωνισμοῦ, καὶ τῶν ὀλεθρίων ψυχικῶν ἐπιδράσεων αἴτινες ἀφαιροῦν πᾶσαν ζωτικότητα ἀπὸ τὰ κέντρα τῶν πόλεων. Εὶς τὸν ἀκρωτηριασμὸν τοῦτον δέον νὰ ἀποδοθῇ ἡ ἐμμονὴ τῶν πολλῶν εἰς τὴν βάρβαρον ἕξιν τῆς κρεοφαγίας, ἀλλ᾽ ἡ ἐξέλιξις τοῦ γένους δὲν λαμβάνει ὑπ’ ὄψει ἂν τὴν ἀκολουθοῦν πολλοὶ ἢ ὀλίγοι. Ὅταν πρόκειται νὰ κάµῃ ἓν βήμα, ἐξολοθρεύει πάντας τοὺς μὴ ἀκολουθοῦντας αὐτήν.